Amy Siemons paralympisch atleet stopt met topsport
Amy Siemons paralympisch atleet
Met een volle prijzenkast, een schat aan erkenning, waardering en ervaring op topsportniveau heeft paralympiër Amy Siemons (36) besloten te stoppen.
Amy Siemons is vanaf haar geboorte gehandicapt door zuurstofgebrek, daardoor ontstond spasticiteit in haar hele lichaam, maar het meest in haar beide benen en rechterarm. Tribune heeft een afspraak met de Helmondse paralympische sprint-wheelervedette om samen met haar nog eens terug te blikken op haar carrière en vooruit te kijken op haar toekomst. Gezellig aan de keukentafel laten we de tijd voorbijvliegen.
Ben je van jongs af aan al met topsport bezig geweest?
Nou nee, helemaal niet eigenlijk. Puur recreatief bezig met rolstoeltennis, ondanks negen jaren bezig te zijn met deze sport, bakte ik er helemaal niks van. Vond ik ook niet erg. Ik deed ook nog aan paardrijden en fitness.
Ik maakte pas kennis met het rolstoelracen nadat ik in 2004 op de tv de Paralympische Spelen van Athene had gezien. Ik dacht: dat ga ik ook doen!
Had je toen meteen de ambitie om deel te nemen aan de Paralympische Spelen?
Nee, Nog steeds geen topsport gedachten hoor. Dat rolstoelracen leek me gewoon leuk.
Mijn trainer Harrie van Hout wilde mij vooral op de lange afstanden zijn rijden maar dat zag ik niet zitten. Wel deed ik 1x per week een 5 km voor mijn conditie. In die trainingsperiode kwam in 2009 het bericht dat de sprintonderdelen werden toegevoegd aan het programma van de Paralympische Spelen in Londen. En dat zag ik wel zitten.
Ik was dolgelukkig met dat bericht want ik wilde eigenlijk alleen maar sprinten. Ik heb aan Harrie simpelweg gevraagd: als ik mij op dat sprinten ga specialiseren, zou ik dat dan kunnen halen op die Paralympische Spelen?
Nadat Harrie zijn trainingsschema’s helemaal had geanalyseerd, kwam hij met het bericht dat het inderdaad zou kunnen. Maar dan moest er ontzettend hard worden gewerkt!
En dat was eigenlijk pas mijn moment om over te schakelen naar echte topsport.
Viel die omschakeling naar topsport jou zwaar?
Ik werd er bewust van dat alles anders moest. Alle andere sporten en bezigheden moesten plaatsmaken voor een focus om elke dag beter te worden in het sprinten met mijn wheeler. Geen geflierefluit meer!
Dat was dus wel wennen ja. Maar ik werd ook echt veel beter natuurlijk en Harrie’s aanpak zorgde ervoor dat ik een topsporter met potentie werd. Ik werd fulltime topsporter. We besloten alles om te gooien en er alles aan te doen om de Paralympische Spelen te halen. In 2011 kwalificeerde ik me voor London 2012. Je moet immers geselecteerd worden door de Technisch Directeur, dat gebeurd objectief op basis van prestatie.
Je haalt tweemaal zilver in Londen. Hoe verassend was dat?
Eigenlijk niet eens zo verassend. Op het moment dat ik werd geselecteerd voor Londen stond ik 2e op de wereldranglijst en was kort daarvoor Europees kampioen geworden op de 100 meter sprint.
Alleen, ik had nog nooit een grote wedstrijd gereden. Met 80.000 mensen in het stadion is dat toch een dingetje. Uiteindelijk een prima race met een zilveren plak op de 100 en 200 meter.
Foto Inge Hondebrink
Hoe was de deelname aan de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro in vergelijk met Londen voor je?
Het ging eigenlijk fantastisch. Na Londen kwamen we tot de conclusie dat mijn beste kansen op de 200 meter lagen. Dus vol voor die 200 meter getraind. Één jaar voor die Spelen in Rio werd echter de 200 meter van het programma geschrapt! Dat was een grote teleurstelling natuurlijk. Mijn optreden werd dus beperkt tot de 100 meter sprint. In de medaillerace werd het een fotofinish voor de bronzen medaille. Helaas bleek, op éénhonderdste van een seconde, dat ik vierde was geworden. De teleurstelling heeft me nog lang achtervolgt. Ik heb daarna ook wel een maandje mijn stoel in een hoek laten staan.
Waren er twijfels om nog een keer voor een Paralympische medaille te gaan in Tokio 2020?
Ik was helemaal top in 2020. Maar ik raakte geblesseerd, fysiek overbelast. Maar mijn blessure mocht, in de eerste Coronagolf, niet worden behandeld! Fysio’s waren dicht. Toen er uitzonderingen kwamen en er wel weer behandeld mocht worden was het eigenlijk al te laat. Toen ik mijn blessure wel kon laten behandelen was het eigenlijk al veel te laat.
Ik heb lang getwijfeld om mijn plaats voor Tokyo af te staan. Na een aantal gesprekken met mijn coach, collega atleten en familie, hebben me geholpen tot een besluit te komen. Maar als ik mezelf niet in staat acht om voor een medaille te gaan dan ga ik liever niet. Zo zit ik in elkaar.
De overtuiging om uiteindelijk toch te gaan zat in het feit dat ik een echte toernooirijder ben. Ik groei naarmate het toernooi vordert. En Tokyo was mijn einddoel, dat had ik vooraf al aangegeven. Met mijn motto; liever spijt van iets wat ik wel heb gedaan dan spijt van iets wat ik niet heb gedaan, was ik toch overtuigd om te starten op mijn 3eParalympische Spelen.
Na jouw topsportcarrière ga je zelfstandig ondernemen. Wat ga je doen dan?
Na mijn hbo-opleiding en mijn studie als nalatenschap caoch (2017) ben ik In 2018 mijn eigen bedrijf gestart in nalatenschapcoaching. Ik mag me hierin een expert noemen.
Ik kijk vooral uit naar mensen met mijn kennis en ervaring te kunnen helpen door inzicht te geven in administratieve, juridische, financiële en praktische vraagstukken, in een voor hen moeilijke tijd met soms complexe zaken
Ik blijf ook nog wel betrokken bij de sport. Ik zit nog in de atletencommissie van de atletiekunie en dat blijf ik voorlopig doen.
Veel zaken die ik me tijdens mijn ruim 12-jarige topsporttijd heb moeten ontzeggen, kan ik nu weer doen. Ik kan weer met mensen uit gaan eten, mijn sociaal leven weer meer vormgeven. Topsport is een mooi leven, maar het is ook een heel gebonden leven.
Amy Siemons was en is nog altijd gedreven in hetgeen ze doet. Een prachtige sportcarrière is afgesloten. De toekomst brengt nieuwe uitdagingen op een ander podium.
Namens Tribune redactie
Guido van Erp
